در سال ۱۹۵۹ ب‌ام‌و به شدت مقروض بود و روز به روز نیز ضرر می‌کرد. گرچه فروش مدل Isetta قابل قبول بود ولی سود بسیار کمی برای شرکت داشت. مدل ۵۰۱ نیز به‌شمار کمی فروش می‌رفت و زیان آور بود. همچنین در میانه دهه ۵۰ آلمانی‌ها از خرید موتورسیکلت به سمت خودرو روی آوردند که باعث افت شدید فروش موتورسیکلت‌های ب‌ام‌و شد. در این شرایط آمریکن موتورز و گروه روتس به دنبال خرید ب‌ام‌و بودند. در مجمع عمومی سالانه ب‌ام‌و که در دسامبر ۱۹۵۹ برگزار شد، هاینس فیت (ریاست هیئت ناظر بر مدیریت شرکت) پیشنهاد ادغام با دایملر-بنز را مطرح کرد. سهامداران با این پیشنهاد مخالفت کرده و با سرپرستی فردریک ماترن به دنبال تأمین سرمایه کافی برای جلوگیری از ادغام گشتند. در همان زمان برداران کواندت (هربرت و هرالد) با خریدن بخش عمده‌ای از سهام شرکت به سهامداران اصلی بدل گشتند و سرمایه لازم برای توسعه یک سری مدل‌های جدید را فراهم آوردند. در سال ۱۹۶۰ پروژه‌ای که با نام کلاس جدید Neue Klasse تعریف شد، که هدفش توسعه چند خودرو در کلاس سدان چهاردر بود. محصولات این پروژه در سال ۱۹۶۲ به بازار عرضه شدند و ب‌ام‌و به عنوان یکی از برترین سازندگان خودروهای سدان اسپرت مطرح شد و شرکت را از بحران مالی نجات یافت.